If I had a boat…

Jestem z Indrą, Patrycją i Huzarem od samego początku. Od pierwszych pomysłów na rejs, od znalezienia ogłoszenia sprzedaży jachtu w internecie, przez rejs wokół Walii, Kornwalii i Anglii pod Londyn, przejście Atlantyku i początki karaibskiej włóczęgi. Od marca, kiedy wróciłem do Europy, jestem z nimi już tylko myślą i kibicuję im przeglądając kolejne wpisy i oglądając wyprodukowane przez Huzara filmy.

Kiedy w listopadzie, na kilka tygodni przed kolejnym moim kanaryjskim rejsem, usłyszałem tę piosenkę (ale w wykonaniu Lyle’a Lovett’a dla BBC) od razu o nich pomyślałem. Przypomniały mi się nasze wcześniejsze wspólne chwile i zajrzałem do archiwum.  Poniżej wybrane z kilku lat znajomości momenty zarejestrowane okiem kamery.

Doki Nelsona – Antigua

Antigua to jedna z trzech wysp należących do kraju Antigua i Barbuda. Powstała 34 miliony lat temu po podmorskim wybuchu wulkanu. Zaczęły wtedy rosnąć rafy koralowe i tworzyć się wapienne osady poszerzające się w kierunku północno – wschodnim. Dzięki temu powierzchnia wyspy jest dość różnorodna, od piasku powstałego z wapiennych muszli po koralowce, skały wulkaniczne i gliniastą glebę. Antigua to wyspa 365 białych i różowych piaszczystych plaż i niezliczone ilości małych zatoczek. Ze względu na swe położenie, określana bywa sercem Karaibów. Językiem urzędowym jest angielski, w użyciu jest również kreolski.

Żeglowanie z Gwadelupy na Antiguę było bardzo przyjemne. Już dawno nam się tak miło nie płynęło. Wiało do 15 kn a morze było płaskie, tak więc Indra sunęła do celu błyskawicznie i bez większego wysiłku. Do English Harbour, dawnej bazy admirała Lorda Nelsona, dotarliśmy szybciej niż zakładaliśmy, w samym środku nocy. Kotwicowisko było oświetlone dzięki bliskiemu sąsiedztwu mariny i doku, tak więc znalezienie odpowiedniego miejsca na zrzucenie kotwicy nie było trudne. Do tego noc była bardzo spokojna a woda w Ordnance Bay wyglądała jak tafla szkła.

English Harbour Nelson's Dockyard 4

English Harbour 2English Harbour 7 150

O poranku wybraliśmy się do portu zgłosić nasze przybycie na Antiguę w urzędzie celnym i przy okazji wdrapać się na ufortyfikowany cypel, z którego rozpościera się piękna panorama na południowe klify i odrestaurowany dok. Miejsce jest śliczne, dopieszczone w najdrobniejszym kawałku. Sporo budynków z kamienia jak i fort, pamiętające Nelsona, przenoszą w XVIII-wieczny klimat. W tych historycznych budynkach znajduje się dziś biuro mariny, urząd celny, bank, poczta, mini supermarket, butiki, warsztaty żaglomistrza i innych usług jachtowych, restauracje oraz muzeum Nelsona. Wszystko wygląda uroczo, tyle że głównie nastawione jest na żeglarzy turystów a nie żeglarzy włóczęgów. Nawet kotwicowisko jest płatne, tak więc długo tam nie gościliśmy.

English Harbour Nelson's Dockyard 3English Harbour Nelson's Dockyard 2

English Harbour 4Dzień później ruszyliśmy na wschód i zakotwiczyliśmy w Willoughby Bay, z dala od „ekskluzywnej cywilizacji”. Wnet po dotarciu na miejsce wybraliśmy się na pobliską rafę. W stosunku do wcześniej odwiedzonych przez nas wysp, Antigua zachwyca większą różnorodnością gatunków korali i ryb. Niezliczona ilość labiryntów i jamek powstała w wapiennych osadach stanowi schronienie dla bogatej fauny. Rafa jest przepiękna, różnokolorowa o finezyjnych kształtach, pełna życia i chętnie odwiedzana przez rekiny – Caribbean Reef Shark. Z jednym, około 2 metrowym, mieliśmy okazje stanąć oko w oko. Podpłynął do nas, rozejrzał się i ufff…odpłynął. Napotkany przez nas rekin był pokojowo nastawiony, ale słyszeliśmy o przypadkach, kiedy to już nawet metrowe osobniki potrafiły walczyć o upolowane przez nurka ryby, zagrażając jego życiu.

Po kilkudniowym wypoczynku w Willoughby Bay ruszyliśmy w kierunku Green Island. Zatrzymaliśmy się w zatoce Rickett Port. Widok „z okna” zapierał dech w piersiach – dzika plaża z białym piaskiem, mieniące się błękitem i turkusem morze i mangrowce. Mimo tego, że takie widoki nie są nam już obce, za każdym razem zachwycają na nowo i coraz intensywniej! Rafa jest mała, więc opłynęliśmy ją całą w przeciągu paru godzin. W zamian rozrywaliśmy się na brzegu i kulinarnie przygotowując uczty dla podniebienia.

Green Island 2

Green Island 1

Ognisko na plazy - Green Island, AntigaLangusta v1Langusty stały się naszym największym przysmakiem. Jadalne mięso znajduje się w odwłoku i czułkach, jest bardzo delikatne, białe i niezwykle smaczne. Żywą langustę wkładamy do wrzątku i gotujemy przez 10-15 minut. Po obraniu z pancerza nadaje się od razu do spożycia. Mięso jest bogate w naturalne smaki, ma w sobie dużo słodyczy, tak więc nie potrzebuje w ogóle przypraw. My lubimy eksperymentować w kuchni, tak więc nasze zdobycze podajemy wzbogacone o „szczyptę serca”. Alternatywą do gotowania jest przekrojenie surowego odwłoka wwzdłuż, od płetwy do tułowia, rozłożenie go na kształt motyla i smażenie na masełku z czosnkiem. Moglibyśmy je jeść każdego dnia. Poza posiadanymi walorami smakowymi, langusty są również naturalnym wskaźnikiem czystości wód.

Kolejny postój – Long Island. Cała wyspa o powierzchni około 1 km kwadratowego jest prywatna. Znajdują się na niej luksusowe wille do wynajęcia i restauracje. Mimo, że wyspa jest prywatna, każdy może postawić na niej swoją stopę, jeśli jest choć klientem jednej z restauracji. Cena posiłku dla jednej osoby nie schodzi poniżej 100 USD. Nas przyciągnęła do Jumby Bay otwarta sieć wifi, z której spokojnie korzystaliśmy stojąc na kotwicy 400 metrów od plaży.

Long Isnald 2 panorama 2

eagleray7rNajwiększą atrakcją wód Long Island była piękna Spotted Eagle Ray. Półtora metrowej szerokości „orzeł przefrunął” majestatycznie przed naszymi maskami ciągnąc za sobą niebywale pokaźny ogon, stanowiący przynajmniej 2/3 długości całej płaszczki. Jej głowa przypomina z profilu głowę delfina a ubarwienie czarująco kontrastuje z piaszczystym dnem.

Nie tylko drogie kurorty znajdują się na nawietrznej stronie Antigui. Hell’s Gate to cudowne, dzikie miejsce i zniewalające skały. Nigdy nie przypuszczałam, że z taką radością będę leżała tuż u piekła bram.

U piekla bram - Hells Gate, AntigaKończące się zapasy warzyw, owoców i wody zmusiły nas do opuszczenia dziewiczych miejsc i kontaktu z cywilizacją. Ponadto chcemy już niebawem ruszać na Barbudę, a tam z uzupełnianiem zapasów może być krucho.

St Johns Antiga

IMG_1437 c 150Zapłynęliśmy do St. John’s, stolicy Antigui i Barbudy, które jest największym portem na wyspach jak i skupiskiem prawie 65% ludności zamieszkującej wszystkie trzy wyspy. Port jest śliczny, kolorowy i bardzo zadbany. Wiele zabytkowych budynków z cegły jak i drewnianych z kamienną podmurówką odrestaurowano i zaadoptowano. Oryginalności dodają pozostawione kadzie, zbiorniki i części silników parowych pamiętające czasy świetności portu.

Informacje w naszej locji były przedawnione i wody w tym miejscu nie udało nam się dostać, ale uzupełniliśmy za to stan owoców i warzyw. W planie mieliśmy również posmakowanie lokalnej kuchni. Nasze długie poszukiwania tradycyjnej potrawy Antigui – Fungi and Pepperpot – gęstej potrawy z duszonych, pikantnie przyprawionych warzyw podawanej z solonym mięsem i pierożkami, zakończyły się fiaskiem. Wszystko wskazuje na to, że w dzisiejszych czasach kontynentalne potrawy wypierają tradycyjną kuchnię…

IMG_1412W zamian trafiliśmy do Roti King, by skosztować popularny w tych okolicach roti. My skusiliśmy się na beef roti, czyli naleśnik z duszoną wołowiną, zielonym groszkiem, ziemniakami i przyprawami. Inne wariacje roti to chicken roti, conch roti i wersja wegetariańska. Potrawa ta przybyła na Karaiby wraz z mieszkańcami Indii, którzy zasiedlili miedzy innymi St. John’s. Król Roti, taki przydomek nosi właściciel restauracji, jest synem jednego z zasiedleńców. Wspominał, że potrawa została lekko zmodyfikowana przez lata i dziś można by śmiało powiedzieć, że jest lokalnym daniem. Była bardzo smaczna, ale mimo wszystko przypominała nam silnie hinduską kuchnię.

Dowiedzieliśmy się, że najbliższe miejsce, gdzie dostaniemy wodę to Jolly Harbour, oddalone 10 mil morskich od stolicy. Antigua cierpi na małą ilość opadów, stąd częste susze, brak lasów, rzek, źródeł oraz problemy z pitną wodą. Na wyspie słodką wodę uzyskuje się miedzy innymi odsalając wodę morską, dlatego też nie każde komercyjne miejsce oferuje sprzedaż wody prywatnym jachtom.

Jeden z trzech masztów po lewej

Jeden z masztów po lewej

W drodze z St John’s do Jolly Harbour mijaliśmy Deep Bay, gdzie zatopiony jest wrak. Postanowiliśmy więc zrobić postój i spędzić w tej okolicy dodatkowy dzień. Trzymasztowiec Andes, który zatonął w 1905 roku,  transportował smołę z Trynidadu na Antiguę. Dotarł do St. John’s, ale nie dostał pozwolenia na wpłynięcie do portu, ponieważ zauważono na pokładzie pożar. Zakotwiczył tuż obok, w Deep Bay. Załoga próbowała ugasić pożar, ale po otwarciu włazów i wpuszczeniu powietrza do ładowni, pożar szybko się rozprzestrzenił. Statek zatonął osiadając na 5 metrach głębokości i jest dziś atrakcją turystyczną. Ponoć sporo pięknych ryb znalazło sobie tam schronienie. Nie mieliśmy jednak szczęścia zobaczyć go z bliska, bo przejrzystość wody tego dnia nie przekraczała pół metra. Prognoza pogody zapowiadała równie silne wiatry na najbliższe dni, więc szanse na zmniejszenie fali przybojowej i zwiększenie widoczności były nikłe. Postanowiliśmy nie przedłużać naszego pobytu w Deep Bay, uzupełnić wodę w Jolly Harbour i o świcie ruszyć na Barbudę.

 

Śladami Cousteau – Gwadelupa

Nazwana była przez Karibów Karukerą, Wyspą Pięknych Wód. W 1493 roku przemianowana przez Krzysztofa Kolumba na Santa Maria de Guadalupe de Extramadura (na cześć hiszpańskiego klasztoru).  W drugiej połowie XVII wieku, Francuzi skrócili nazwę do Gwadelupa.

IMG_0721

Zatrzymaliśmy się w zatoce Malendure leżącej pomiędzy Wyspą Gołębi (Pigeon Island) a górzystą częścią Gwadelupy, Basse-Terre. Kotwicowisko znajduje się w samym sercu rezerwatu morskiego im. Cousteau, słynnego badacza oceanów, który uznał ten akwen za jedno z 10 najpiękniejszych miejsc do nurkowania na świecie. Już po pierwszym skoku z jachtu do wody mieliśmy okazję przekonać się o bogactwie życia podwodnego – pływaliśmy z żółwiami i małymi rekinami a dno morza usłane było gigantycznymi karaibskimi ślimakami.

IMG_0685Dzień później wybraliśmy się na całodniowe nurkowanie z rurką wokół Wyspy Gołębi. Tam świat podwodny eksploduje życiem i to już zaledwie na kilku metrach głębokości. Tak pięknej i tętniącej całą paletą kolorów rafy oraz różnorodności ryb nie widzieliśmy jeszcze nigdy.

IMG_0760

IMG_0766

stoplightparrotfish14

Największe wrażenie zrobiła na nas Papugoryba. Jej wyjątkowe piękno kryje się w intensywnych kolorach wszystkich odcieni tęczy, które ulegają zmianie wraz z osiągnięciem dojrzałości (na fotografiach jeden z zaobserwowanych gatunków: młody osobnik po lewej, dojrzały poniżej).

ryba papuga res

Obok uroku zewnętrznego podobno kryje w sobie również bogactwo smaków. Ze względu na to, że jej dieta składa się głównie z żyjących na rafie alg zawierających toksynę (cigua), zjedzenie jednak zbyt dużej papugoryby może skończyć się ciężką i  nieuleczalną chorobą – ciguaterą.

 

Jedliśmy natomiast, pierwszy raz w życiu, Skrzydlicę Ognistą.

skrzydlica2Na każdej, odwiedzonej przez nas wyspie, natrafialiśmy na plakaty ekologów namawiające do polowania na tego drapieżcę. Wypuszczona przez hodowców Skrzydlica rozprzestrzeniła się w wodach Atlantyku i Morza Karaibskiego w bardzo szybkim tempie. Nie ma tu naturalnych wrogów, dlatego stała się poważnym zagrożeniem dla równowagi ekosystemu. Mimo tego, że jest toksyczna i potrafi być niebezpieczna dla człowieka, postanowiliśmy przysłużyć się ochronie środowiska i zapolowaliśmy na nią z kuszą. Skrzydlica jest dość statycznym celem a po odcięciu wszystkich kolców, w których znajduje się jad, staje się całkowicie bezpieczna. Okazała się być niezłym przysmakiem – jej mięso jest delikatne, soczyste i prawie nie ma ości.

IMG_0881

Chwilowy postój w ślicznym miasteczku Deshais, głównie w celu odprawy celnej i uzupełnienia wody. Do jedynego miejsca, które ją oferowało, można było podpłynąć tylko pontonem. W takich chwilach nieocenione stają się 5 litrowe baniaki po wodzie mineralnej.

Jutro ruszamy na Antiguę…

 

Smaki Oceanu – Martynika, Cul-de-Sac Fregate

IMG_0566 Droga z Trynidad na Gwadelupę okazała się być dość długa i wyczerpująca. Słabnące wiatry zmusiły nas do zrobienia postoju przy nawietrznym brzegu Martyniki, tuż obok południowo-zachodniego krańca wyspy Ilet Thiery. Dzięki nieplanowanemu postojowi, odkryliśmy przepiękne miejsce. Zaciszną zatoczkę Cul-de-Sac Fregate. To miejsce jest absolutnie rajskie. Lazur wody i biały piasek w połączeniu z błękitem nieba tworzą zachwycający krajobraz. Do tego dno oceanu bogate jest w conch. Ach, na sama myśl o wyjątkowym smaku ślimaków ślinka mi cieknie … Podczas pierwszego nurkowania z maską i rurką wyłowiliśmy wystarczającą ilość ślimaków na obfity obiad. Największy ślimak wraz ze swoim domem ważył około 2 kg. Pierwszy znaleziony miesiąc temu conch smażyliśmy, świeże zbiory zamarynowaliśmy i planujemy zjeść na surowo.

Od paru dni rozpieszczamy nasze podniebienia przepysznym Wahoo, które złowiliśmy dzień przed dopłynięciem do Cul-de-Sac Fregate. Przygotowaliśmy wahoo w sosie anyżowym i tatar. To była istna uczta!!

IMG_0597

[easy_ad_inject_1]

Wulkaniczne spa – Dominika

IMG_9850 Piękna, nieokiełznana, kolorowa… wyspa wulkanów, wodospadów, owoców, tęczy, kolibrów, gorących źródełek, siarki, bujnej tropikalnej roślinności i przyjaznych mieszkańców. Jak dotąd, najpiękniejsza z odwiedzonych przez nas wysp karaibskich.

Dominika została odkryta przez Krzysztofa Kolumba w niedzielę 3 listopada 1493 roku. Stąd też zawdzięcza swoją nazwę (łac. Dominica ‚niedziela’). Źródła podają, że Dominika jest jedyną karaibską wyspą, którą Kolumb dziś by poznał, gdyby tu ponownie zawitał. Dzięki długiemu opieraniu się przed kolonizacją, zachowała sporo dziewiczych miejsc.

Zakotwiczyliśmy w Loubiere. Loubiere jest klimatyczną wioską tuż przy samym Roseau stolicy Dominiki.

IMG_0187

IMG_0005Z Roseau mieliśmy łatwy dostęp do wszystkich atrakcji, które są bogactwem Parku Narodowego Morne Trois Pitons.   IMG_9914

Wrzące jezioro wrzace jezioro dominika Należy do jednej z największych atrakcji Parku Narodowego Morne Trois Pitons. Jest drugim co do wielkości wrzącym jeziorem na świecie. Mierzy 63 metry długości i ma 59 metrów głębokości a napełniają go spływające po stokach strumienie i obfite opady deszczu. Temperatura jeziora waha się od 82 do 92 stopni Celsjusza. Wysoka temperatura wody wynika z położenia jeziora. Pod jego powierzchnią znajduje się fumarola, przez którą wydostają się gazy nieustannie podgrzewające wody zbiornika.

IMG_9928

Już od połowy trasy kłęby pary unoszące się w powietrzu zdradzały lokalizację jeziora. Droga okazała się być dość długa i wyczerpująca. Postanowiliśmy wiec zrobić krótki postój i zanurzyć nasze zmęczone ciała w pobliskim gorącym źródełku. Woda miała około 40 stopni Celsjusza.

goracy potok dominika Dolina spustoszenia 

Ukrywa w swoim wnętrzu gorące źródła siarczanowe, niewielkie błotne wulkany, gejzery i mnóstwo pomarańczowego błota. Nad ziemią unoszą się obłoki pary a w powietrzu dominuje intensywny zapach siarki. Cały obraz tworzy dość nieziemski klimat.

IMG_9932 IMG_9936

Zobacz wideo z przelotu na Dominikę i wyprawy do wrzącego jeziora:

Middleham Falls

Dominika, dzięki częstym opadom, obfituje w piękne wodospady. Jednym z nich jest 60 metrowy Middleham.

IMG_9959 Szlak prowadził przez zachwycającą swym urokiem dżunglę, miejscami wyglądającą bardzo baśniowo.IMG_9939 Morne Diablotin IMG_0019 Majestatyczna góra, najwyższy szczyt Dominiki – 1,447 metrów n.p.m. Połowa trasy dla mięczaków, drugie pół ekstremalne – tak jak lubimy. Musieliśmy przedzierać się przez dżunglę, żeby dotrzeć na sam szczyt. Wspinaliśmy się po konarach drzew i po śliskich skałach.Do tego w obfitym deszczu. Mieliśmy nie lada frajdę, niesamowitą przygodę i błoto po same kolana. Na szczycie zastał nas deszcz i gęsta mgła, a miały być widoki zapierające dech w piersiach. Cała trasa (wejście i zejście) zajęła nam siedem godzin.

IMG_0018

Trafalgar Falls

Dwa piękne, bliźniacze wodospady. Mama 23 metry i tata 38 metrów wysokości.IMG_0060 U stóp kaskady mamy można pływać do woli. To było wyjątkowe przeżycie. trafalgar  falls mama Gorące źródełka 

Po intensywnym wysiłku w górach, relaksowaliśmy nasze ciała w gorących źródełkach. Często w towarzystwie przemiłej pary, Jagódki i Waldka, którą poznaliśmy na szlaku turystycznym wiodącym nad wrzące jezioro. dominka gorace zrodla

Wideo o wyprawach pod wodospady:

Szampańska rafa

Szampańska rafa mieści się na północnym krańcu zatoki Sufriere. Dzięki aktywności wulkanów, wydostające się z ziemi gazy sprawiają, że rafa wygląda jakby była zanurzona w szampanie. Cudowne wrażenie, szczególnie kiedy nurkuje się z maską i rurką. IMG_0307 IMG_0302

Dominika obfituje w dziko rosnące palmy kokosowe oraz opuszczone sady owocowe. Żadne kupione owoce nie smakują tak dobrze jak zebrane spady lub dojrzałe zerwane prosto z drzewa.

owoce dominika res  

Odcinek XIII – Nowy świat (Rejs przez Atlantyk)

To nie był sen…

Odcinek XII – Nowe oblicze oceanu (Rejs przez Atlantyk)

Wreszcie wieje wiatr i ocean się obudził a wraz z nim potwory morskie, które zjadają naszą przynętę i próbują jeszcze uprowadzić wędkę :D

Nabieranie wody morskiej przy 6kn prędkości bujającego się mocno jachtu wymaga sprytu, siły, szybkości a przede wszystkim mocnego wiadra. Nasze nie przetrwało testu i teraz jest pewnie gdzieś w okolicach Florydy… Potrzeba urodziła nowy pojemnik, prezentowany w tym odcinku w akcji, roboczo zwany wiadarem – w warunkach gęstej mgły wciąż może służyć jako reflektor radarowy.

Odcinek XI – Ląd na horyzoncie (Rejs przez Atlantyk)

Mahi Mahi (Dorada) to najczęściej łapiąca trolowany za żeglującym przez Atlantyk jachtem hak. Jest bardzo smaczna i łatwa do filetowania…

Nasze nowe skrzydła

Nowe żagle Indry

Jacht został kupiony w zeszłym roku z pełnym wyposażeniem, kompletem żagli i jeszcze rezerwą. Jednak podróż przez Atlantyk i dalej wymogła zakup świeżego zestawu, który będzie w stanie sprostać oceanicznym warunkom. Po długich rozważaniach i poszukiwaniach godnej naszej Indry szwalni została wybrana żaglownia z Polski. Sprawdzona przez znajomych regatowców na kilku jednostkach dzielnie poradziła sobie z nowym zadaniem.

żagle, grot, genua

Testowaliśmy nasze nowe żagle o specyfikacji oceanicznej, uszyte przez Bryt Sails, na odcinku Canvey Island (ujście Tamizy), przez Kanał La Manche, Biskaje, wybrzeże Afryki, do wysp Kanaryjskich. Dłuższe żeglowanie ostro na wiatr o sile 35kn na Kanale La Manche przy zrefowanym grocie oraz genule nie zrobiło na nich żadnego wrażenia. Nie poddały się też nagłemu uderzeniu wiatru w pełną ich powierzchnię, gdy podczas rejsu z Portugalii na Kanary przeszedł nad nami front atmosferyczny i w ciągu paru minut prędkość wiatru wzrosła z 15kn do 40kn.

Pełne listwy o regulowanym naprężeniu świetnie profilują grota, a jego refowanie jedną reflinką przebiega bardzo sprawnie dzięki zastosowanym przez Bryt Sails wysokiej jakości bloczkom.

Genua jest wzmocniona wzdłuż liku dolnego powstającego na refowanym, odcinku a piankowe poduszki wszyte wzdłuż sztagu wyciskają maksimum ergonomii ze zrolowanego częściowo żagla.

Żagle uszyte zostały na podstawie pomiarów wykonanych przez nas w Anglii i wysłanych do Bryt Sails emailem na przygotowanym przez nich formularzu, który zawierał pomocne diagramy szukanych odległości. Dodatkowo poprosili o kilka fotografii z przyłożoną do mierzonych elementów metrówką. Wynik – świetne żagle uszyte na miarę i na czas. Firma postawiła sobie ambitny cel zrealizowania zamówienia w 3 tygodnie, co było dla nas miłym zaskoczeniem – dwie inne firmy oferowały uszycie tych samych żagli za wyższą kwotę i na dużo późniejszy termin, co groziło opóźnieniem naszego rejsu. Paczka była gotowa do odbioru wprawdzie tydzień po terminie, ale kalkulowaliśmy taki poślizg i nie wpłynęło to w żaden sposób na realizację naszych planów. Inne firmy oferowały wykonanie zamówienia w 6-8 tygodni ze względu na szczyt sezonu, więc Bryt Sails i tak dostarczył produkt szybciej. Jesteśmy zadowoleni z współpracy z Bryt Sails i polecamy ich usługi.

Bryt Sails logo

Kolejny wpis