Do Nowego Świata

Po załatwieniu wszystkich spraw – ostatnie zakupy żywieniowe, diesel, tankowanie wody do zbiorników oraz baniaków 5 i 8 litrowych, o świcie opuściliśmy San Sebastian.

IMG_7727n

Poranek był piękny. Wachty rozpoczyna Łukasz, później Piotr i dopiero ja. Cieszy mnie to ogromnie, bo po całonocnej pracy nad naszym blogiem, czuję się dość wycieńczona. Z wielką ochotą położę się choć na chwilkę.

30 listopada

Dziś, chwilę po północy, przekroczyliśmy zwrotnik raka.IMG_7885n Ocean od 3 dni jest bardzo spokojny, nie ma nawet jednej fali. Wiatry wieją w porywach do 17kn. Z zachodem słońca potrafią spadać nawet do 4-5kn co oznacza… o zgrozo, nielubiany warkot silnika. Gdyby nie goniące nas terminy, to pewnie dryfowalibyśmy na fali, czekając na silniejszy wiatr. Poza tym wizja świąt pod palmą bardziej nam się podoba niż na oceanie.

 

Nasza inwestycja w profesjonalny sprzęt wędkarski zaczyna przynosić korzyści. Wczoraj, pod osłoną zachodzącego słońca, udało nam się złowić niezłą rybkę – 40cm Bluenose Warehou. Zjedliśmy ją smażoną na oliwie z oliwek, z ryżem i pyszną surówką z kiełków pszenicy, cebuli, konserwowego ogórka i kukurydzy.

1 grudnia

Po ostatnich udanych łowach, dziś niestety cisza. Szkoda! Zaczynaliśmy się już przyzwyczajać do smaku świeżutkiej ryby na obiad. Wędki wciąż zarzucone, może jutro jakaś da się nabrać na nasze kolorowe przynęty. Ocean wciąż łagodny. Wiatry słabe, oby tylko obeszło się bez silnika.

4 grudnia

Dziś już 9-ty dzień rejsu. Ocean wciąż płaski jak jezioro, wiatry 5-10kn. Coraz częściej płyniemy na silniku. Jak dobrze pójdzie, pojutrze dopłyniemy do Cape Verde. Planujemy tylko kilkugodzinny postój na zatankowanie wody, diesla, zakupienie świeżych owoców i warzyw, spróbowanie lokalnej kuchni i ruszymy dalej.

6 grudnia

Poranek przywitał nas ciepłym słońcem i pięknymi widokami wybrzeża Cape Verde.

IMG_8067nDopływamy! Widok lądu, po tylu dniach na wodzie, zawsze wywołuje ogromną radość.

IMG_8057n Zapłynęliśmy na Sao Vincente, do miasteczka Mindelo. Przybicie do kei okazało się nie być łatwe, ponieważ trafiliśmy na ten typ obsługi mariny, który bardziej przeszkadza niż pomaga. Po dłuższej chwili, bez obrażeń naszych i Indry, cumujemy.

IMG_8085n

IMG_8111nPo opłaceniu postoju w marinie, udaliśmy się na zasłużone śniadanie. Marzyła nam się pyszna latte ze świeżutkim croissant. Po krótkim spacerze po miasteczku zrozumieliśmy, że czas już przełączyć myślenie. Nie wymagaj i oczekuj standardów europejskich, delektuj się urokami i tradycjami miejsc, które odwiedzasz! Nie udało nam się znaleźć świeżego croissant, tak naprawdę to strach było cokolwiek, gdziekolwiek jeść. Po przejściu kilku uliczek, dotarliśmy do centrum. Poczuliśmy ulgę, bo narodziła się nadzieja na śniadanie. Tu wszystko wyglądało inaczej. Udało nam się znaleźć klimatyczną knajpkę, gdzie serwowali pyszną kawę i drożdżówki. Po śniadaniu, nie mogliśmy oprzeć się pokusie spróbowania lokalnych trunków. Przemiły właściciel knajpki, zaproponował nam 3 najciekawsze specyfiki. Wszystkie bimbrowate w smaku i MOCNE! Po 3 łykach czułam, że mam luźne nogi :)

W drodze powrotnej zrobiliśmy zakupy na dalszą cześć podróży i wróciliśmy do mariny na wymarzony prysznic. Pachnący, w pełni szczęścia, przysiedliśmy sobie w kokpicie z piwkiem w ręku i zauważyliśmy przy naszej kei, parę jachtów dalej, sloop z polską banderą. Ucieszył nas ten widok niesamowicie. W takim miejscu, tak daleko od domu, do tego pierwszy polski jacht na naszej drodze. Od razu udaliśmy się przywitać. Okazało się, że właścicielami Perły była bardzo miła para, Polak i Rosjanka, również płynący na Karaiby.

Przed umówioną, wieczorną wizytą u naszych nowych znajomych żeglarzy, wybraliśmy się do miasta coś przekąsić. Mieliśmy okazję skosztować Cachupę. Prosta, tania i bardzo smaczna lokalna potrawa. Jest to smażona cała ryba, mieszanka ryżu, kukurydzy i fasoli wymieszanej ze skwarkami, do tego sadzone jajko i plasterek pysznej, lokalnej kiełbaski.

Najedzeni, umyci, zaopatrzeni i szczęśliwi, ruszyliśmy w dalszą drogę.

7 grudnia

Druga część rejsu zaczęła się od usterki samosteru. Dysza jaką tworzą Sao Vicente i Santo Antao nasilają wiatr oraz spiętrzają i wzburzają fale. Gwałtowne szarpnięcia serwa pokruszyły plastikową końcówkę cięgła samosteru. Trzecia wersja cięgła ‚zrób to sam’ wytrzymała próbę oceanu lecz i tak bezzwłocznie zamówiliśmy z pomocą Pawła nowe licząc, że dotrze do Kasi i Leszka przed ich odlotem na Karaiby. Zamierzamy spotkać się z nimi na Martynice. Pękło nam również aluminiowe ucho na szotowym krańcu bomu, do którego zamocowana była talia. Nic poważnego, szybko sobie z tym poradziliśmy. Po kilku godzinach nastała znów pogoda plażowa. Wiatr słaby, ocean płaski, cruising na całego. Wędki zarzucone, ale ryby coś nie chcą brać.

8 grudnia

Mamy kolejny, spokojny dzień żeglugi. Pogoda bez zmian, ale za to ryby biorą. Prawdopodobnie był to tuńczyk. Rzucał się nad wodą, walczył, aż w końcu się zerwał. Nie było nam za wesoło, już planowaliśmy jak go przyrządzimy.

9 grudnia

Dziś ocean się troszkę pobudził, pojawiły się fale. Upał na całego, aż ciężko uwierzyć, że mamy grudzień. Powierzchnia fal srebrzy się w słońcu, woda ma piękny, głęboko-niebieski kolor. Widoki hipnotyzują. Dziś pojawiła się znów szansa na świeżą rybkę na obiad. Tym razem mieliśmy dwa brania. Dwie dorady, w tym samym czasie, połknęły przynęty. Niestety obie się zerwały.

10 grudnia

IMG_8171nPo kilku straconych braniach, dziś nasz szczęśliwy dzień. Złowiliśmy potężnego, 20kg Wahoo. Nie obyło się bez walki, ale tym razem wygraliśmy my. Ryba ma piękny chabrowy kolor. Niestety traci ubarwienie zaraz po zabiciu. IMG_8183nMięsa mamy ogrom.Część jemy na surowo, część zamrażamy a cześć ląduje w lodówce, na kilka najbliższych obiadów.

Zgodnie z prognozą pogody, przyszły silniejsze wiatry. Wieje 20-25 kn w podstawie, czasem spod ciemnej chmury dmuchnie do 38 kn. Ocean zaczyna rosnąć w wielką falę. Niektóre mają do 4 metrów wysokości. Budują się wielkie ściany wody i głębokie doliny. Muszę przyznać, że robi to wrażenie, a nocą szczególnie pobudza wyobraźnię.

13 grudnia

Wczorajsza noc nie była lekka. Najpierw nie mogliśmy spać przez hałasy pod pokładem. Wszystkie drewniane elementy trzeszczą i pracują, rzeczy przewalają się z miejsca na miejsce. Wiatr mamy centralnie w rufę, tak wiec łajbą rzuca na boki. Raz mocniej, raz słabiej, w zależności od siły i wielkości fali. Przez fale przelewające się przez pokład, wszystkie włazy mamy pozamykane. Gorączka pod pokładem też nie ułatwia spania. O 3:00 UTC nad ranem rozpoczęła się moja wachta. Byłam bardzo czujna tej nocy, ponieważ szalejące fale i 30kn wiatru czasami wybijały samoster z rytmu. Leżałam na koi, wpatrzona w ekran laptopa, obserwując każdy ruch Indry. O 8:45 UTC wzeszło słońce. Widoki były prześliczne. Błękit nieba, pomarańczowe odcienie wschodzącego słońca przebijające się przez chmury, ciemnoniebieska woda i potężne fale.

Dziś na obiad Wahoo i mi przypadło gotowanie. Obiad musi być wykwintny. Mięsko Wahoo jest takie delikatne i nie ma prawie ości. Usmażyłam filety Wahoo na masełku z czosnkiem i zrobiłam do tego sos różano – gruszkowy. Wyszło pycha! Po obiedzie zabraliśmy się za obrabianie pozostałej części ryby. Baliśmy się, że nie damy rady zjeść całej zanim się nie popsuje. W sumie zrobiliśmy 4 duże słoje. Zamarynowaliśmy rybę na 4 różne sposoby i zagotowaliśmy słoiki. Teraz stoi sobie w jaskółce i czeka na szczególną okazję.

15 grudnia

IMG_8283nPogoda się utrzymuje. Wiatry wieją do 35kn, wciąż z tego samego kierunku, tak więc warunki do życia bez zmian. Nie łatwo jest funkcjonować pod pokładem. Ciężko jest gotować, bo wszystko w sekundzie znika z blatu kuchennego, jedzenie ucieka z talerza, poruszanie się z miejsca na miejsce bez urazu ciała i spanie też różnie wychodzi. Na początku rejsu często pojawiały się delfiny. Od dnia, kiedy woda bardzo się wzburzyła, delfiny już nas nie odwiedzają. Pojawiły się natomiast latające ryby. Są śliczne, srebrne z niebieskimi grzbietami. Wyskakują z wody, lecą i lecą. Potrafią dość długo utrzymywać się nad wodą. Szaleją w powietrzu, zmieniają kierunek lotu odbijając się od fali. Widać, ze maja nie lada frajdę. Kilka wpadło nam na pokład. Były niestety za małe, żeby je zjeść. A szkoda, bo są ponoć             smaczne. Nadały się za to rewelacyjnie na przynętę.

 

17 grudnia

Kolejny dzień przygód. O 7:00 UTC nad ranem, podczas mojej wachty,  Łukasz nie mógł już znaleźć sobie miejsca na koi, wyszedł do kokpitu i zasiadł za sterem… 10 minut później mieliśmy okazję stanąć oko w oko z niezwykłej wysokości falą (freak wave). Nadeszła z nieco innego kąta niż pozostałe fale i załamując nam się na rufę, zmieniła natychmiast nasz kurs o 90 stopni na sterburtę, by potem równie szybko, obrócić nas o 180 stopni na port. Przechyliło nas na portową burtę na tyle mocno, że spinaker bom, który służył nam jako wytyk genuy, zanurzył się w wodzie i wygiął pod wpływem prędkości jachtu. Nic poważnego się nie stało. Jednak z pozycji obserwatora, wyglądało to przerażająco. Stałam wtedy w zejściówce i widząc ścianę wody za rufą, czując rozbryzgującą się wodę na twarzy i przechyły, zamarłam na chwilę z przejęcia. Łukasz przeżywał całą akcje siedząc za sterem i twierdzi, że nie było to aż tak poważne, jak mi się wydawało. Czuł, że Indrę ma pod kontrolą.

19 grudnia

Dziś już 24-ty dzień rejsu. Do celu pozostało 470Nm. Siła wiatru bez zmian, wieje do 35kn. Jeśli pogoda się utrzyma, na Martynice powinniśmy być za 3 dni.

Dziś dopiero zakończyliśmy nasze wielkie zapasy Wahoo. Łukasz ugotował pyszny obiad. Ryż z Wahoo w sosie słodko-kwaśnym z kawałkami ananasa. Jutro odpoczywamy od ryby, ale pojutrze zarzucamy ponownie wędki. Chcielibyśmy złapać jakąś pyszną rybę na święta.

20 grudnia

IMG_8257nCoraz bliżej celu, zaledwie 300Nm. Od kiedy wiatry zaczęły wiać do 30kn, dziennie jesteśmy w stanie zrobić ok 150Nm. Płyniemy dziś na żaglach ustawionych na motyla. Indra wyciąga  6-7kn.

Pogodę mamy cudowną. Słońce pięknie oplata srebrem oceaniczne fale. Już coraz mocniej czuć ląd. Dziś nad nami pojawiła się rybitwa

 

 

21 grudnia

IMG_8483nDziś pokonaliśmy rekord, zrobiliśmy 160Nm.  Mile kurczą się w oczach. Pogoda wciąż tropikalna. Zima dopisuje w tym roku! Od czasu do czasu pojawi się jakaś ciężka chmura nad nami i popada chwilkę deszcz, ale w tych warunkach klimatycznych to zupełnie nie przeszkadza. Już jakiś czas temu zauważyliśmy, że ryby najlepiej biorą przed zachodem słońca. I dziś znów nasza teoria się potwierdziła. Złapaliśmy metrową Doradę. Wygląda na to, że jesteśmy ustawieni na święta.

22 grudnia

Dziś 27-my dzień rejsu. Dopływamy! Lądu jeszcze nie widać bo przejrzystość powietrza jest słaba, ale do Martyniki, do samej mariny mamy zaledwie 30Nm. Wczoraj w nocy ocieraliśmy się o Barbados, w oddali widać było łunę światła nad lądem. Niesamowite uczucie po tak długim czasie obcowania tylko z wodą. Staliśmy wszyscy w kokpicie podekscytowani i radośni. Do tego nad głowami mienił się urokliwie cały gwiazdozbiór. Niebo tej nocy było zniewalające. Na pewno dopadnie nas choroba lądowa. Cała ziemia będzie wirować, zanim umysł znów nie przywyknie do stałego podłoża. Na Martynice zegarki cofamy o 5 godzin. Milo jest wygrywać z czasem.

IMG_8494n

Ok 2:00 UTC Martynika zaczęła rysować się w oddali. Widok niebieskiego oceanu z białymi grzywami i szczyty Martyniki w tle wyglądają intrygująco. Całe zmęczenie, z pierwszymi oznakami ekscytacji przed nowym, rozeszło się po kościach. Wysokie palmy, biały piasek, lazur wody, gorące słońce, leżaczki z parasolami z liści palmy… tak właśnie wyobrażaliśmy sobie karaibski raj.

Wszystko wskazuje na to, że nasz rejs przez Atlantyk i kolejny etap podróży, chyli się ku końcowi. Pierwsze widoki zapierają dech w piersiach. To był nasz pierwszy, tak długi rejs. Świetnie się do niego przygotowaliśmy. Jedzenia i wody jeszcze zostało. Dzięki częstej, świeżej rybie na obiad, rzadko musieliśmy posiłkować się jedzeniem z puszki.

23 grudnia

Dzisiejszy dzień zaczęliśmy od zwiedzania Le Marin, w którym się zatrzymaliśmy.

IMG_8566n

IMG_8562n

IMG_8568

IMG_8507nZjedliśmy lunch w klimatycznym miejscu z “lazurowa podłogą”. Restauracja zbudowana jest na wodzie. Deski podłogowe nie przylegają do siebie, dzięki czemu widać piękny kolor wody pod stopami. Czasami miejsce odwiedzają ptaki i ze śpiewem przysiadają na drewnianych stropach nad stołami.

Po lunchu udaliśmy się dalej w poszukiwaniu internetu. Dotarliśmy do miejsca, które oprócz słodkości, oferowało też darmowy wi-fi. W tym też miejscu poznaliśmy Karola, Polaka, który okazał się być również członkiem Yacht Klubu Polski Londyn. Mamy sporo wspólnych znajomych – jaki świat jest mały!

Zaplanowaliśmy wspólną wigilię :)

 

24 grudnia

IMG_8525nOd rana biegamy po Le Marin i załatwiamy sprawy związane z Indrą, przygotowujemy się również do wieczornej kolacji wigilijnej. To nasza pierwsza wigilia poza domem, do tego w temperaturze 30 stopni. Bardzo jesteśmy przejęci rolą, żeby wszystko wyszło tak pysznie jak w domu. Robimy wszystko co w naszej mocy, aby utrzymać klimat i tradycje polskich świąt.

Zrobiliśmy ozdóbki z papieru do owijania prezentów, które zawisły nad stołem. Przygotowaliśmy barszczyk z uszkami, sałatkę warzywną, doradę w sosie pomarańczowo – kokosowym. IMG_8536nKarol ze swoją partnerką, francuską Lison i kolegą, również francuzem przynieśli pierogi z grzybami i kapustą, pastę rybną, szprotki w oleju, pasztet z kaczki i pyszny napój z kwiatów sorrel (tradycyjny martynikowski napój wigilijny). Był również opłatek, o który zatroszczyła się Ula. Choinki nie mieliśmy, ale zakupiliśmy za to czekoladowego mikołaja. Całe święta musiał jednak przesiedzieć w lodówce, bo mógłby nie przeżyć temperatury pokojowej. To był niesamowity wieczór. Na zawsze zapadnie w naszej pamięci.

IMG_8599nOkres świąt był bardzo przyjemny i relaksacyjny. Teraz czas zabrać się za szukanie pontonu. Przeszliśmy sporą cześć Le Marin w poszukiwaniach używanego i nic. Już prawie byliśmy skłonni kupić nowy, gdy w końcu, już na ostatniej prostej, na terenie starej części mariny, wpadł nam w oko używany ponton, należący do firmy turystycznej. Zaszliśmy do biura i okazało się, że jeśli chcemy, możemy go kupić. Trzeba tylko skleić jeden szew.
Ponton z dwoma wiosłami i sztywnym dnem zakupiliśmy za jedyne 120 euro, zaoszczędzając jakieś 600 euro. Nowy pewnie dłużej by pożył, ale nauczeni ostatnim doświadczeniem – lepiej jest zainwestować w stary, mniejszy ból jeśli coś się przydarzy.

9 stycznia

Przez ostatnie dwa tygodnie byliśmy poza Martyniką.

Zwiedziliśmy wyspę St. Lucia. Załapaliśmy się na organizowaną przez tubylców wielką imprezę w centrum Gross Ilet. Impreza organizowana jest w każdy piątek i sobotę. Masa głośników i Dj, straganiki z pamiątkami, jedzeniem i lokalnymi trunkami, głównie z rumu z trzciny cukrowej.
Wyspa słynie z dwóch pięknych i wciąż czynnych wulkanów, Piton mały 743m n.p.m. i Piton duży 771m n.p.m. Na duży można się wspinać, ale potrzebne jest zezwolenie i pewnie przewodnik, bo wulkany porośnięte są bujną roślinnością. My nie porwaliśmy się na wspinaczkę.

IMG_8749n

IMG_8920n

Po St. Lucii zapłynęliśmy na St. Vincent. Odwiedziliśmy zatokę Wallilabou, gdzie kręcone były sceny do Piratów z Karaibów. W zatoczce lokalni kupcy podpływają do jachtów, by sprzedać owoce. Zakupiliśmy mango, papaję, kokosy, banany i awokado.


IMG_8907nIMG_8914n

IMG_8934n

Na St. Vincent zdobyliśmy szczyt wulkanu Soufriere 1220m. n.p.m. Gwałtowne wybuchy wulkanu miały miejsce w 1718, 1812, 1902, 1971 i 1979 roku. Erupcja z 1902 roku spowodowała śmierć 1680 osób. W 1971 roku trwała 10 miesięcy. Podczas ostatniego wybuchu nie było ofiar, głównie dzięki nadanym wcześniej ostrzeżeniom. Na szczycie przywitały nas gęste chmury i obfity deszcz. Nie mieliśmy szansy zobaczyć krateru, ale satysfakcja była mimo wszystko.

IMG_9236

Karaibskie miasteczka i wioski pełne są biednych ludzi i wyjście turysty na miasto potrafi być nieprzyjemne. Czasami czujemy się jak chodzące portfele. Wszyscy atakują, próbując sprzedać koszyczki i kapelusze z liści palmy, czasami oferując zatroszczenie się o nasze śmieci za drobne pieniądze. Spotkaliśmy raz jednego murzyna, który szukał różnych rzeczy na swoją łódź. Za wszystko chciał płacić bananami.

Zapłynęliśmy również na Bequia, gdzie spędziliśmy cudowne popołudnie na dzikiej plaży.

IMG_9088

Po dwóch tygodniach zwiedzania sąsiednich wysp, wróciliśmy na Martynikę. Odwiedziliśmy miasto Saint-Pierre, w którym w 1902 roku (parę godzin po erupcji wulkanu Soufrier) miała miejsce erupcja wulkanu Montagne Pelee. Powstała wówczas lawa piroklasyczna, która w przeciągu kilku minut, zniszczyła całe miasto, powodując śmierć około 30 tyś. osób. Tylko dwie osoby się uratowały. Był to więzień skazany na powieszenie i mężczyzna mieszkający na obrzeżach miasteczka. Egzekucja miała się odbyć dzień po wybuchu wulkanu. Legenda głosi, że więzień został wypuszczony na wolność, ponieważ jego przeżycie miało być znakiem jego niewinności. IMG_9296n

Zwiedziliśmy gorzelnię Clement w Le Francois,  w której produkowany jest rum z trzciny cukrowej. Budynki gorzelni otoczone są parkiem botanicznym i polami trzciny cukrowej. Zapach dębowych beczek i rumu jest niesamowity. Pomiędzy trzciną cukrową rosną woskowe róże – cudo natury!!

Zapłynęliśmy również do zatoczki w St. Anne. Zakotwiczyliśmy przed śliczna plażą z białym piaskiem i wysokimi palmami. Planujemy tu zostać parę dni.

IMG_9419n

Nasz pierwszy chleb pieczony w szybkowarze.

IMG_9436n

18 stycznia

Dziś jest drugi weekend festynu w Le Marin. Mieliśmy szansę obejrzeć regaty lokalnych łodzi – Yole.

IMG_9557nyola ver 1

IMG_9595nPoza regatami, można było zawiesić się na piwku w rytmie żywych bębnów i skosztować lokalnej kuchni. Przysmakiem był grillowany, na trzcinie cukrowej, kurczak.

22 stycznia

IMG_9639nDziś Piotr, nasz załogant, który żeglował z nami od listopada, opuszcza pokład Indry i przechodzi na 55 metrowego Chopina, który aktualnie stoi w Fort de France. Mieliśmy okazje wejść na pokład. Ogromne maszty z pięknymi żaglami, bocianie gniazda, masa grubych lin, robią wrażenie. Pokład jest naprawdę śliczny. Szkoda tylko, że pod pokładem czuć silnie minioną epokę.

24 stycznia

IMG_9778

O wczesnym poranku opuściliśmy Fort de France i zapłynęliśmy do zatoczki Anse Noire – Czarna Zatoka. Nazwa pochodzi od plaży z czarnym piaskiem, jedyna taka plaża na południowym wybrzeżu Martyniki. Po zrzuceniu kotwicy, od razu złapaliśmy za maski i płetwy, wskoczyliśmy do pontonu i ruszyliśmy eksplorować pobliską jaskinię. Życia pod wodą tutaj jest ogrom i to zaledwie na dwóch metrach głębokości. Mieliśmy okazję zobaczyć skrzydlice ognistą. Skrzydlica zajmuje drugie miejsce na liście najbardziej toksycznych ryb świata. Atakuje jedynie, kiedy poczuje zagrożenie. Jest śliczna, ale jest w niej również coś co skłania do trzymania dystansu. Widzieliśmy konika morskiego, meduzy, żółwia, rozgwiazdy, jeżowce i sporo różnokolorowych ryb – karmazynowe, czarne z żółtymi paskami, czarne z chabrowymi kropkami na czole, w kolorach tęczy. Niektóre z gęstymi, długimi rzęsami i łuskami jakby były ręcznie malowane. Czasami mamy wrażenie jakbyśmy pływali w akwarium, otoczeni ławicą kolorowych, lubiących towarzystwo, ryb. Konik morski zrobił na nas największe wrażenie. Jest piękny, delikatny i sympatyczny. Meduzy natomiast były mało przyjazne. Sparzyliśmy się kilka razy na bliskim kontakcie z nimi. Zaliczyliśmy również nocne nurkowanie. W nocy mało jest kolorowego życia, ale widzieliśmy za to langusty i kalmary. Najpiękniejszy był świecący plankton pod wodą.

IMG_9687n

IMG_9703nRyby w tej zatoczce nie chcą brać, ale udało nam się wynurkować lambi zwane również conch – karaibskiego ślimaka. IMG_9692nNajpierw testowaliśmy zalanie muszli 50% rumem, ale na ślimaku nie zrobiło to dużego wrażenia. Musieliśmy zatem przejść do bardziej radykalnych sposobów, za pomocą młotka i ostrego noża i zadziałało.

Usmażyliśmy go na oliwie z oliwek, z dodatkiem soku z limonki, chilli i czosnku. 

IMG_9711n

IMG_9725nCzasami zatokę odwiedzają rybacy. Za jedyne 3 piwa, zakupiliśmy pół siatki pysznych ryb, Ballyhoo. IMG_9728nUrządziliśmy sobie nie lada ucztę na plaży.

IMG_9742n

IMG_9758nŁukasza drugie podejście do polowania z kuszą. Piękne i smaczne Sweetlips wylądowało na naszym talerzu.

 

 

Z północy na południe – powrót na St Lucia

Pięć tygodni w jednym miejscu… aż trudno w to uwierzyć. To był, jak dotąd, najdłuższy nasz postój. Grand Case na St Martin wciągnęło nas bez mała – żywe reggae, full moon party z ogniskiem na plaży, sympatyczni mieszkańcy, zniewalający widok z okna, darmowe wifi. To miejsce świetnie nadawało się do wykonania niezbędnych na tym etapie prac konserwatorskich na jachcie i wirtualnych na blogu.

sunset cor

Nadszedł jednak czas by ruszać dalej. Tym razem w planie mieliśmy powrót na St Lucia, gdzie umówieni byliśmy z naszymi najbliższymi – Natalią i Kubą.

Rejs na St Lucia nie należał do najłatwiejszych. Płynęliśmy bardzo ostro na wiatr przez co wszystkie luki mieliśmy pozamykane, ponieważ fale nieustannie przelewały się przez pokład. Gorączka pod pokładem, 33 stopnie celcjusza i stojące powietrze, były nie do wytrzymania. Kiedy dotarliśmy w cień Dominiki, wiatr zgasł zupełnie co skłoniło nas do opuszczenia drabinki znajdującej się na rufie i zanurzenia naszych „ugotowanych” ciał w chłodnym morzu. Co to była za ulga! Pozwoliło nam to już bez większej męki dopłynąć do Martyniki, gdzie planowaliśmy zrobić kilkudniowy postój, aby spotkać się ze znajomymi, złapać oddech po trzydniowej przeprawie i przygotować się na przyjęcie rodziny.

No i nadszedł długo wyczekiwany przez nas moment – odebraliśmy Natalię i Kubę z lotniska. Wypoczynek zaplanowali na dwa tygodnie, tak więc czasu mieliśmy wystarczająco dużo, aby pokazać im piękno i różnorodność Karaibów.

Kierowca busa Rosie, który pomagał nam w transporcie z lotniska, zaproponował, że jeśli tylko mamy ochotę, może pokazać nam najciekawsze atrakcje w okolicy – za 30USD od osoby, będzie naszym prywatnym szoferem i przewodnikiem przez cały dzień. Oferta brzmiała atrakcyjnie i zachęcająco, więc szybko daliśmy się namówić.

Rosie odebrał nas spod keji miejskiej w Soufriere, przy której kotwiczyliśmy. W pierwszej kolejności zabrał nas do naturalnego źródełka tuż u podnóża wulkanu, gdzie mieliśmy zażywać kąpieli błotnych. Bez chwili zawahania wyskoczyliśmy z ciuchów i zanurzyliśmy nasze ciała w bardzo ciepłej, błotnistej wodzie.

kapiel blotna

Tuż przy basenie stało wiadro z gęstą papką wulkanicznego pyłu, którą wcieraliśmy w skórę. Po tym zabiegu nasze ciała nabrały niebywale aksamitnej gładkości.

St Lucia

Zrelaksowani i podekscytowani kolejnymi atrakcjami ruszyliśmy dalej. Następny na liście był wodospad Superman’a. Na miejsce dotarliśmy chwilę przed sporą grupą amerykańskich turystów. Wszyscy ustawili się gęsiego i w parach podchodzili pod wodospad do zdjęcia. Trochę zabawnie to wyglądało. Mało było w tym radości i zabawy, bardziej przypominało masową produkcję zdjęć do oprawy w ramkę. W końcu przyszła pora na nas – nie mogliśmy powstrzymać szaleństwa na wodzy. Nic tak dokładnie nie masuje ciała jak woda spadająca z piętnastu metrów… chyba, że woda spadająca z większej wysokości :)

blog superman falls28blog superman falls1Opuszczając wodospad Superman’a przypadkiem zauważyliśmy, po drugiej stronie drogi, potok z malutkim wodospadem. Miejsce jest totalnie dzikie, otoczone pięknym krajobrazem a temperatura wody ani przez moment nie zniechęcała do zabawy. Wodospad okazał się być rewelacyjną alternatywą do skomercializowanego Superman’a.

blog stream130

blog stream16

blog stream117blog stream1

Nadszedł czas ruszyć dalej. Tym razem do The New Jerusalem, czyli do naturalnych, źródlanych basenów z różną temperaturą wody – chłodną, ciepłą i bardzo ciepłą. Od parkingu dzieliła nas tylko pięciominutowa wędrówka przez dżunglę. Nasz kierowca/ przewodnik, człowiek dżungli, wzbogacił nasz spacer pokazem zręczności władania maczetą. Zboczył ze ścieżki w poszukiwaniu kokosów – z wielką wprawą wbijał maczetę w kokos, unosił w powietrze i potrząsał przy uchu, by sprawdzić czy ma mleczko w środku. Cztery pełne kokosy znalazł w mgnieniu oka i kilkoma sprawnymi ruchami maczety je otworzył. Wyglądało to bardzo spektakularnie, a wszyscy wiedzieliśmy jak dużym wyzwaniem dla amatora jest ściągnięcie zewnętrznej, włóknistej, na pozór miękkiej powłoki orzecha.

blog termy4

blog termy1

Mieliśmy sporo szczęścia w The New Jerusalem, ponieważ byliśmy jedynymi turystami, którzy tam w tym czasie byli. Wszystkie trzy baseny mieliśmy wyłącznie do naszej dyspozycji. Delektując się pysznym kokosem i białym kakao, które również nasz przewodnik wyszukał w gęstej dżungli, upajaliśmy nasze zmysły rajską chwilą.

blog termy84

blog termy77

blog termy96blog termy56

Białe kakao ma delikatny jak jedwab miąższ, jest słodko-kwaśne i soczyste. Do tego wyglada urokliwie. Jego żołto-pomarańczowa skórka, śnieżnobiały miąższ i ciemne, duże pestki współgrają ze sobą niebywale apetycznie.

blog termy12

Po tylu wodnych atrakcjach dopadł nas potężny głód. Kierowca zabrał nas do sprawdzonej i często odwiedzanej przez lokalnych restauracji na tradycyjne, kreolskie jedzenie. Wszystko smakowało wybornie. Zamówiliśmy steka wołowego, kurczaka w curry i krewetki. Potrawy przyrządzone były finezyjnie, świetnie doprawione i wzbogacone o pyszne dodatki w postaci platy, ryżu i surówki.

lunch resized

Rosie okazał sie być super człowiekiem do interesów – spełniał wszystkie nasze, nawet nietypowe czasem, życzenia. Potrafi dbać o swoich klientów i nie oczekuje wygórowanej zapłaty za swoje usługi. Przy większej ilości osób chętnie negocjuje cenę. Jeśli będziecie kiedykolwiek w Soufriere, gorąco polecamy jego usługi:

Rosemond’s Taxi Service, Soufriere, St Lucia – tel: +1758 486 9918

Stojąc na kotwicowisku w Soufriere, każdego dnia odwiedzali nas lokalni na swoich drewnianych, kolorowych łódeczkach sprzedając nam bardzo dojrzałe owoce – mango, papaje, pomarańcze, kalamondin, awokado, banany, ananasy, guavy, przepyszny water apple i soursoup. Natalia z Kubą nie przepuścili żadnej okazji i z wielkim podekscytowaniem kupowali co rusz to nowe owoce, wypełniając siatki Indry niespotykaną dotąd ilością różnorodnych kolorów i kształtów. Wszystko smakowało wyjątkowo pysznie. Już po samym zapachu wirującym w powietrzu czuć było, że owoc dojrzewał w naturalnym słońcu. Soczyste i słodziutkie mango dodane do muesli wybornie wzbogacały nasze śniadania.

Tuż przed opuszczeniem St Lucia, zakotwiczyliśmy na dzień w malowniczej zatoczce Anse l’Ivrogne i w cieniu dużego Pitona eksplorowaliśmy rafę. Miło było znów wskoczyć do wody…

blog  snorki8

blog snorki2

blog snorki12

blog snorki5

Tym razem przyjrzeliśmy się bliżej stworzeniu, które spotkaliśmy już kilka razy wcześniej i przez ignorancję określaliśmy morskim patyczakiem. Dłuższa inspekcja pozwoliła dostrzec drobne szczypce na końcach dwóch przednich odnóży – a więc to jednak jest krab (Stenorhynchus seticornis)!  Poniżej jeden na lewo i drugi na prawo od mureny.

Murena i yellowline arrow crab

DCIM100GOPRO

I znów łącząc przyjemne z pożytecznym upolowalaśmy kilka skrzydlic, które podaliśmy naszym gościom w postaci tatara – byli wniebowzięci!

blog snorki28

Tak jak mamy w zwyczaju, chwilę po zapadnięciu zmroku podnieśliśmy kotwicę i ruszyliśmy w ośmiogodzinny rejs w kierunku Chateaubelair Bay na St Vincent…

Odcinek XIV – Rejs z Martyniki na Bequia przez St Vincent i St Lucia

Robimy szybki rekonesans ruszając z Martyniki na południe. W Le Marin spotykamy się z trójką koleżeństwa z Yacht Klubu Polski Londyn i wspólnie świętujemy fakt naszego dotarcia do Ameryki. Po ulewnych deszczach, które nawiedziły St Lucia i St Vincent, rwącymi potakami tych górzystych wysp spływa do zatok błoto i wszystko co tylko woda napotkała na swojej drodze. Niszcząca siła uniemożliwiła miejscami komunikację zrywając mosty i podmywając drogi, uszkodziła również wodociągi. Zupa, jaką zgotowało to w zatokach zmusiła nas do zapłynięcia aż na Bequia w poszukiwaniu czystej wody, piasku i palm niezbędnych do pełni karaibskiego relaksu.