O piątej nad ranem dotarliśmy do Chateaubelair Bay. Uwielbiamy te wczesne poranki przy budzącym się słońcu, które z pełną gracją wyłania się zza horyzontu. Cały świat pachnie wtedy wyjątkowo pięknie. Wszystkie zapachy natury – ziemi, powietrza, wody, kwiatów, niczym nie zakłócone, wirują i hipnotyzują. Do tego ten spokój i cisza dookoła, aż chciałoby się szeptać, by nie budzić świata.
Tuż po zrzuceniu przez nas kotwicy, zaczęli pojawiać się pierwsi kupcy oferując owoce. Już od wczesnych godzin porannych gotowi byli do pracy. To miejsce pokazało nam, że jeśli tylko chcesz, zawsze znajdzie się okazja, aby zarobić na utrzymanie. Tam ludzie żyją bardzo biednie. Nie mają super domów ani pięknych łodzi. Każdy pływa na tym co udało mu się zbudować, jeden przypłynął do nas nawet na kłodzie, by sprzedać nam worek mango!
I tym razem nie przepuściliśmy żadnej okazji. Owoców na pokładzie Indry, z każdym dniem, było coraz więcej i stwierdziliśmy, że przy takiej ich różnorodności, czas rozpocząć produkcję ponczu. Poncz pochodzi z Indii i w języku Sanskrit jego nazwa oznacza ‚pięć’ oryginalnych jego składników: alkohol, cytryny, wodę, cukier, herbatę lub przyprawy. Pierwsze dokumenty wspominające poncz w Europie pochodzą z Wielkiej Brytanii z 1632 roku, kiedy to przygotowywano go z wina lub brandy. Początek importu jamajskiego rumu w okolicach 1655 roku pozwolił na powstanie jego współczesnej wersji.
W naszym wykonaniu trunek zrobiony był ze świeżych owoców: mango, guavy, ananasa, kalamondin i przypraw: cynamonu, kardamonu, świeżo startej gałki muszkatołowej, osnówki muszkatołowej (mace), goździków, liści laurowych zalanych karaibskim, 84% rumem i wodą. Już zaledwie po dwóch dniach upajania owoców alkoholem, napój gotowy był do degustacji. Smakował zniewalająco! Był jednak zdradliwy, gdyż moc rumu ukryła się za aromatem przypraw i mieszanką naturalnych soków. Owoce w nim zanurzone były tak pyszne, że można by je było jeść łyżkami.
Z Chateaubelair Bay przenieśliśmy się do Petit Byahaut, małej, spokojnej i urokliwej zatoczki z ruinami eco kurortu zniszczonego podczas jednego z huraganów, przypuszczam w 2010 roku. Mimo że dżungla zaczęła się już tam wdzierać, wciąż czuć dawny klimat miejsca.
W Byahaut głównie eksplorowaliśmy świat podwodny.
Największą atrakcją okazała się być jaskinia nietoperzy (wejście od strony zachodniej)
z zapierającą dech w piersiach szczeliną pomiędzy skałami, którą wszyscy przepływaliśmy. Wdzierające się do środka słońce spektakularnie podświetlało lazur wody i zdradzało głębokość szczeliny.
Skały natomiast ubrane były w różnobarwny koral chętnie odwiedzany przez fantazyjne rybki. Świat podwodny w tym miejscu, aż tętnił intensywnymi kolorami i przeróżnymi kształtami. To była najpiękniejsza ściana pełna korali, gąbek i alg, jaką do tej pory widzieliśmy.
Poniżej: Xestospongia muta i jeszcze nie zidentyfikowany przez nas gatunek (zielona gąbka)
Poniżej: Callyspongia plicifera
Poniżej: Diodon hystrix
Jaskinia jest o tyle ciekawa, że ma dwa wejścia. Od południa szerokie i płytsze niż metr a od zachodu wąskie, pogłębiające się do piętnastu metrów. Nie łatwo było nam znaleźć to miejsce, tak więc dla zainteresowanych podaję dokładne koordynanty: 13 11.1678N 061 16.1622W. Jaskinia znajduje się na południe od Buccament Bay.
Najkorzystniej jest zakotwiczyć w zatoczce Petit Byahaut (również ciekawe pływanie z maską i rurką), od której jaskinia oddalona jest zaledwie o pół mili na północ. Po drodze przepływa się koło malowniczej skały z idealnymi półkami do skoków na wysokości pięciu i ośmiu metrów. Świetna zabawa dla śmiałków i miłośników wysokości. Da się tam również dotrzeć kajakiem, który można wypożyczyć w pobliskim Buccament. Jaskinia jest bardzo urokliwa, ale ze względu na sporą ilość żyjących tam nietoperzy, zalecamy nie ściągać maski. Zapach może lekko doskwierać :)
Po dwóch dniach eksplorowania pobliskiej fauny i flory, wyruszyliśmy w kierunku Bequia…